Onze sport wordt gedragen door vrijwilligers. In deel 1 van de rubriek ‘vrijwilligers voor het voetlicht’ vertelde Mathijs van Ark op welke manier hij plezier en voldoening haalt uit zijn werk. In deel twee is het de beurt aan Roger Cuijpers.
Roger Cuijpers is sinds eind 2017 voorzitter van Stichting Triathlon Stein. De triathlon in Stein was meer dan dertig jaar een vaste waarde op de kalender, maar werd sinds 2015 niet meer georganiseerd. Op verzoek van en samen met, onder anderen, Luc Huntjens, Ralf Op ’t Broek en Bob Martens, blies Cuijpers de Limburgse wedstrijd nieuw leven in.
De Triathlon in Stein heeft een rijke historie. Het Limburgse dorp was in het verleden decor voor twaalf Nederlandse en drie Europese kampioenschappen, maar vond in 2015 en 2016 vanwege verschillende redenen geen doorgang. “Triathlon zat enorm in de lift en Limburg was dé triathlonprovincie van Nederland, dus we vonden dat we dit monument niet zomaar van de kalender konden laten verdwijnen”, vertelt Cuypers die in het verleden zelf aan triathlon deed, maar vanwege tijdgebrek overstapte naar hardlopen.
Toen hij werd gevraagd om voorzitter van de stichting te worden, hoefde hij niet lang na te denken. “Het triathlonvuurtje is nooit echt helemaal gedoofd. Mijn zoon Jesse, nu 20 jaar oud, was ook gegrepen door de sport en maakt inmiddels deel uit van het NTC. Via hem ben ik weer bij de sport betrokken geraakt en ging met hem mee naar wedstrijden in binnen- en buitenland. Zelf had ik het lopen helaas op een lager pitje moeten zetten vanwege artrose in mijn knie, dus ik had er ook tijd voor.”
Het voorzitterschap ligt ook mooi in het verlengde van zijn werk als manager bij een inkomensverzekeraar. “Dat trek ik dan gewoon door naar de bestuursvergaderingen”, lacht hij, terwijl hij benadrukt dat het organiseren van een wedstrijd vooral een gezamenlijke inspanning is. “Er zijn ontzettend veel vrijwilligers betrokken bij de organisatie van onze triathlon. Naast ons bestuur dat samen met de coördinatoren de lijnen uitzet, zijn dat er op de dag zelf zo’n 200. Heel veel mensen in het dorp dragen de triathlon een warm hart toe, maar het is toch ieder jaar weer een uitdaging om zoveel mensen bij elkaar te schrapen.”
Organisaties worden dan ook steeds innovatiever als het gaat om het werven van vrijwilligers. “We ontkomen er niet aan om onze vrijwilligers een onkostenvergoeding te betalen. We benaderen daar onder meer de scouting voor, en de plaatselijke zwemclub en natuurlijk de triathlonclub in Stein. Zij komen vooral op vrijdag met de Iron Kids-race helpen, want op zondag doen atleten graag zelf mee. Ook studenten van het CIOS in Sittard-Venlo en de MBO opleiding Beveiliging in Sittard helpen mee op de wedstrijddag. Zo stroomt het geld dat wij uitbesteden rechtstreeks terug in de lokale samenleving.”
Na twee edities te hebben georganiseerd in 2018 en 2019, was de stichting noodgedwongen om de race in 2020 en 2021 te cancelen. “Corona heeft een grote invloed gehad. Niet alle vrijwilligers stonden na twee jaar weer te trappelen om te komen helpen en ook de deelnemersaantallen blijven achter. Een jaar geleden waren er nog veel feestjes, zoals bruiloften en verjaardagen, die ingehaald moesten worden, dus hopelijk hebben we daar dit jaar minder last van. Ook blijken atleten zich steeds later in te schrijven. We hebben nu genoeg inschrijvingen om de wedstrijd door te laten gaan, maar we kunnen er nog wel wat meer gebruiken.”
Ondanks de uitdagingen waar de organisatie voor staat, kijkt Cuypers met vertrouwen naar de toekomst. “We horen goede geluiden vanuit de atleten na de doorstart. Wel is het ontzettend jammer dat Ironman Maastricht dit jaar niet doorgaat, daar waren wij de perfecte voorbereidingswedstrijd voor. In de jaren dat ik nu voorzitter ben, is de Triathlon Stein toch een beetje als een eigen kindje gaan voelen en ik hoop dat we het verder kunnen laten groeien. Holten is daarbij een voorbeeld voor ons. Het zou mooi zijn als het hele dorp op een of andere manier betrokken raakt bij ons evenement; als vrijwilliger, deelnemer, toeschouwer of gewoon om een biertje te komen drinken. Dat omwonenden het zien als een lust in plaats van een last.”
